Nefesin Kokun... Dokun

Mesaj Sayısı : 84 Kayıt tarihi : 06/06/09

Nefesin Kokun... Dokun

Biliyorum duymayacaksın
Ama
Sana bu sesleniş yar
Yine içimde bir titreme var
Ha ağladı ha ağlayacak yalnızlığım
Sebepsiz bir deprem bu
Sarsıntısı duyulmayan
Kanımda yankı
Aklımdan uçup giden zaman
Kocaman bir gülümseyişe sakladım çocuğumu
Bilmediler bilemeyeceksin
Nasıl bir hüzündür ardımdan sarkan

Kan sıcağı yaşlarımdan arta kalan bir boşluk
Avuçlarım pembe
Parmak uçlarım yaralı
Silemedim yazdığım satırları
Birinden nefesin esti
Birinden kokun
Suskun ve de durgun bir yürekle bekliyorum
Dokun

Yolum uzun mu uzun
Ah... ah
En soğuk halindeyim buzun
Dedim ya yüreğim suskun
Dedim ya yüreğim durgun
Bir küçük bakış yeter
Bir küçük ses
Bir küçük
Bir
Yeter
Olamam bundan beter

Ve saat de yüz çevirdi benden
Oysa ki sadece saniyeler vardı capcanlı
Sıkıldı onunla bir dönmemden
Sıkıldı gözlerimin hapsinden
Önce aklım şaşmıştı
Şimdi yüreğim karıştı
Tek tek yerleştiriyorum sevgilerimi
İrili ufaklı yerlerine
Öyle bir düşüyorsun ki gitmek istediğin yere
Yine talanlarda oluyorum
Ve yine soluyorum

Bu kadar mı kolay her aynadan bakmak sabrıma
Bu kadar mı kolay savurmak duvardan duvara
Ne zaman düşecek yakamdan ellerin
Ya bırak yollarım kurtulsun dikeninden
Ya gel ne olur anka gibi doğayım küllerimden

Nedensiz
Niyesiz
Hiç uğruna
Giriverdin gitmenin koynuna
Bu nasıl bir huzurdur ki
Ayak seslerini dahi bırakmadı
Gölgelerini ararken hep karanlıklar sıçradı
Gittin
Gittin
Beklediğimce dönmedin

Ben ki
Varlığınla doğmuştum ya
Yokluğunla ölümlerdeyim
Ve hiç bilmedin
Doğumla ölüm arasında yaşadığım en güzel şiirdi gözlerin